Huzur… Bu hikayedeki kaç kişinin dileğiydi bu?”

Kaderleri¬ni¬n dümen suyunda, bi¬rbi¬ri¬nden habersi¬z yaşayıp gi¬den tanınmış bi¬r avukat ve kariyeri¬ni¬n doruğundak¬i bi¬r ps¬ik¬iyatr... Yıldız ve Eng¬in... Kurgunun gerçeğe, gerçeği¬n kurguya evr¬ildiği¬ bi¬r evrende, zamanın ve mekânın eğili¬p büküldüğü sıra dışı bi¬r karşılaşma... Edebiyatımızın usta kalem¬i Mari¬o Levi¬, “Teğet Geçen Hayatlar” adını verd¬iği üçlemen¬in i¬lk romanı olan Ayçi¬çekleri¬ Her Gece Bi¬r Yalnızlığa Bakar’da, aşk, a¬idyet, a¬ile gi¬bi¬ temel taşları özenle yoklayarak yen¬i çağın ve kentli¬ i¬nsanın çıkmazlarına odaklanıyor: Hi¬çbi¬r romancının sahi¬p olamadığı gi¬zemli¬ bi¬r yeti¬yle ödüllend-iri¬ldiği¬ni¬ fark eden ünlü bi¬r köşe yazarı, zamanla yol arkadaşlarına dönüşen kahramanları sayesi¬nde, i¬lmek i¬lmek ördüğü h¬ikâyenin kendi¬ ruhuna da ışık tuttuğunu görüyor.

Ona dokunmak ¬istem¬işti¬m. Saçlarını okşamak... Sevg¬imi verebi¬lmek... En çok buna i¬ht¬iyaç duyduğuna nasıl da em¬indi¬m. Ben¬i hi¬ssedemeyeceğini¬ b¬ildiğim i¬çi¬n i¬steğimi hayata geçirmekte hi¬ç tereddüt etmedi¬m. Bunu sadece kend¬im i-çi¬n yapıyordum, farkındaydım. Kend¬imi¬ duyuramamak, hi¬ssetti¬rememek ne kadar acıydı. Bi¬r daha, ne kadar... Eli¬mi¬ hissetmesi¬ni¬ nasıl da istem¬işti¬m oysa.