Küçükken bir kozadan çıkmıştı Güven Abi. Ve en büyük hayali, büyüyünce renkli kanatları olan bir kelebeğe dönüşmekti. Ama o, bir güveydi. Artık büyümesine rağmen kelebek olamayacağını bir türlü kabullenemediğinden çok sinirliydi. Bütün gün ormanda gezer, gördüğü her hayvana sataşırdı. En sevdiği şey de küçük kelebekleri ağlatmaktı. Ormanda gezinirken ağlayan minik, sarı bir kelebek görünce canı çok sıkıldı. O ağlatmadıysa, bu limoni neden ağlıyordu?

Gözlük takmak istemeyen küçümenlerin mutlaka okuması gereken, konuşarak aşılamayacak pek bir şeyin olmadığını anlatan bir dayanışma hikâyesi...